Blog Beslemesi

Karanlıktı   oda   ve   ben   yatağımın         üzerinde     öylece   sessiz   oturuyordum.Hiçbir şey yapmıyordum,   yapamıyordum.Hatta   düşünmek    bile    istemiyordum  ama  bu   mümkün değildi.Düşünmek fiilinin beynimde aynı anda birden fazla cümlenin sonuna gelebileceğini tahmin bile edemezdim.Düşünceler hızla akıp giderken zamanın farkında değildim.Zaman denen     olgunun    varlığını    bile     unuttum.Bu  durum ne zamana kadar böyle devam etti, farkında bile değildim.Ta ki susuzluğumu hissedip, bardağa uzanırken bardağı kırdığım ana kadar.Silkelenip   kendime   geldim.Burası kendi odam değildi,çok sevdiğim ailem yanımda yoktu.Hepsini   kendi   ülkemde   bıraktım    ve   farkına   vardığım  tek şey zihnimi de  orada
bıraktığımdı. Çünkü düşünmekle   biten    cümlelerimin    sonu  hep    kendi    ülkeme, kendi
vatanıma,kendi toprağıma,kendi aileme ve dostlarıma çıkıyordu.

Günlerin  anlamı   vardır    aslında,benim   için   günlerinde,aylarında,yıllarında  anlamı
yoktu.Evet   burada   da  …